توضیحات
نسبت انسان و طبیعت در دائوئیسم
دپارتمان فلسفه آکادمی شمسه
مدرس : دکتر حامد کاتوزی
فهمِ رایج از حکمتِ دائوئیسم، آن را طبیعت‌گرا ،به مثابه روشی برای اطاعت و تسلیم در برابر طبیعت، می‌خواند که اساسا حاصل کج‌فهمی و ترجمه‌های غلط است. دائو در همان بدو امر، تبیین‌هایی اول‌شخص ،جهان‌مرکزی، وجودگرایانه، پدیدار‌شناختی و معرفت‌شناختی دارد که تماما در تقابل با طبیعت و طبیعی بودن کارکرد دارند. از همان مفهوم مراقبه در دائویسم می‌توان فهمید که طغیان برعلیه طبیعت و طبیعی بودن، چه کوشش پایداری است. انسان‌ها اغلب با بردار‌های عِلّیِ طبیعی، خود و رفتار خود را، متعین می‌کنند در صورتی که قصدیتِ خود را برای تداخل در سرنوشت خود به رسمیت نمی‌شناسند. طبیعی بودن قابلَ تعیین بودن است. دائو می‌آموزد که خویش‌تنِ انسان اساسا مابعدالطبیعه است و به واسطه‌ی شیوه‌ی معرفت‌شناسی قوی توانسته‌اند پیش‌شرط‌های استعلایی و نظام هستی‌شناسیِ محکمی را بنا کند، تا جایی که این نسبت‌ها تمامی نظام تمثیلات دائوئیستی در تمامی مقیاس‌ها را می‌سازند. مانند مفهوم یین/یانگ یا پنج‌عنصر.
در این کارگاه کوشش می‌شود، برخی مفاهیم پایه در نگاه فلسفی به دائو به مثابه بصیرتی کهن مطرح شود.
نسبتِ انسان با طبیعت به عنوان مدخل گفتگو به این بحث درنظر گرفته شده است، چرا که نسبت انسان با طبیعت در دائو هم به مبحث شیوه‌ی معرفت‌شناسی دائوئیستی می‌پردازد هم نسبت‌های هستی‌شناختی را طرح می‌کند. انتظار می‌رود با مقدماتی که در این دوره مطرح می‌شود مسیر ورود به خوانشِ متون حکمت دائو باز شود.
نقد و بررسی‌ها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.