توضیحات
درآمدی بر پدیدارشناسی مراقبه
دپارتمان فلسفه آکادمی شمسه
مدرس: دکتر حامد کاتوزی
حامد کاتوزی فعالیت خود را در رشته تای چی و چی کنگ از سال 1380 در ایران آغاز نمود که با تجربه سبکهای مختلف ووشو از حضور اساتید معتبری در ایران بهره برد.
او در سالهای بعد با سفر به چین، تایلند، هنگ کنگ و چند کشور دیگر با برجسته ترین اساتید صاحب سبک، تای چی و چی کنگ ارتباط برقرار کرده و تعالیم خود را در جهت رشد تای چی و چی کنگ و تویی شو در بالاترین استاندارد های جهانی ادامه داد.
شرح دوره درآمدی بر پدیدارشناسی مراقبه
مراقبه در معنای اصیلِ دائوئیستی، به یکی از مهمترین تمریناتِ ذهنی دلالت دارد که اساسا تمرینی سوبژکتیو و هم کیفی است.
مراقبه یکی از آگاهانهترین و قصدمندترین تجربیات پدیدارشناختیِ انسان است که به شیوهای روشمند میتوان آن را ارتقا داد.
به عبارتی، مراقبه تمرینی است که در وهله اول معطوف به دربارهگی و محتوای آگاهی است. هم کوشش میکند قصدیت و جهتِ ذهن را به صورتی ایجابی تعیین کند و هم مهمتر از آن میکوشد توانایی سلبیِ توجه نکردن به محتوایی غیرخودخواسته را در سوژه اندیشنده تقویت کند.
چیستی مراقبه
مراقبه یک نوع انفعالِ ذهنیِ تکراری نیست، بلکه توانایی استقرار در اصیلترین و منحصربه فردترین نقطه است برای شناخت و مواجهه با هرنوع متعلقِ شناخت.
رفتاری که انسانِ گذشته مابهازای مراقبه بکار میگرفته، بر اساس نهایت فهم او از غایتهای خود و ذهنِ اصیلِ خود بوده که این را نمیتوان به توصیفاتِ سنتمحور و یا تاریخمحور فروکاست و همین هم این مسئولیت را ایجاب میکند که مراقبه را بر اساس غایتهای ذهنِ امروزی بازتعریف کنیم و این کوششی پدیدارشناختی است.
مراقبه تمرینِ تجربه آغاز است. آغازی که تمامیِ جهانِ موجود را در تعلیق میگذارد ویا به بیانِ هوسرلی، از طریق در پرانتز قراردادنِ چیزها آنها را در وضعیتِ اپوخه بازشناسی میکند. وضعیتی که جهان را بر اساس اینجا/اکنون تفسیر میکند.
مراقبه تمرینِ پرواست برای مواجه شدن با عرصهی وجود که در رویکردِ دائوئیستی، این یک مقدمهی معرفت شناختی محسوب میشود. یعنی معرفتها و شناختهایی که از این نقطهی استقرار به دست داده میشوند، اصیل و منطبق با اخلاقِ معرفتشناختی هستند. چنین معرفتهایی امکانِ ملحق شدن به یک منظومهی معنایی اصیل و نظام تمثیلات شخصی را دارند در غیر این صورت دانشی انباشته، بیمعنا و گسسته هستند.
مراقبه نه فقط یک تمرینِ ذهنی/بدنی است بلکه نقطهی استقرار هر نوع رفتار یا تجربهی اصیل است.
ما دائما در واکنش به جهان زیست میکنیم، این موضوع به معنای نوعی اتصالِ عِلّی به جهان است که گویی رفتارِ ما را دائما متعیِن میکند. همین امر از منظر دائو نوعی رذیلت محسوب میشود که جهان فاعل است و انسان مفعول.
از همین رو، مراقبه را امکان و فضیلتی میشناسند که رفتارهای واکنشی انسان را از هستی جدا میکند و انسان را در مقامِ کُنِشگر قرار میدهد که این نوعی امکاناتِ برونایستی برای یک وجودِ اگزیستانسیال و یا یک ذهنِ مستقر در تجربه آگاهانه است.
برخی از سرفصلهای این دوره:
- مراقبه به مثابه پیششرطِ معرفتشناسیِ دائوئیستی
- مفهومِ آغازگری به لحاظ وجود شناختی
- بدن از منظر ذهنِ مراقبهگر
- ادراک حسی در مراقبه
- زمان از منظر ذهن مراقبهگر
- مراقبه و ذهن مراقبهگر
- مراقبه و هستیشناسی
این کارگاه نگاهی نقادانه به مراقبه از منظر پدیدارشناسانه را پیشخواهد برد و پیشنیاز عملی نیاز ندارد.
مطالب مرتبط
نقد و بررسیها
هنوز بررسیای ثبت نشده است.